گاهی واقعا یادم میره چقدر موجود نیازمند و وابسته ایم.
تمام دوره هایی که برام گذشت، تمام آدمایی که از کنارم رد شدن..یا از کنارشون رد شدم یه جورایی حالا وجودمو گرفتن.
از یاد نمیرن، و من به بودنشون نیاز دارم..
همیشه مهربونی یا شایدم حماقت کار دستم داده، هیچوقت نتونستم از کسی جدا شم یا به خاطر توهینی که بهم شده بزنم *** ****** ****.
ولی خب؛ شاید این بخشی از شخصیت منه، همون بخش خاکستری رنگ که معمولا کمتر کسی دوسش داره..
پ ن: هنوز شمارتو دارم، میتونم بهت پیام بدم اما انقدر عوضی بودی که حتی دلم نمیخواد.
پ ن 2 : چطورین؟:)))))
- 02/03/30
