برای تو که عزیزترینی

نوزده اردیبهشت هزار و چهارصد و چهار

 

من همیشه عادت دارم ادمارو توی فاصله ای نگه دارم که وقتی از زندگیم حذف میشن، هیچ دردی رو حس نکنم.

نه درد دوری، نه غمِ دلتنگی.. نه ترسِ فراموشی، نه خشمِ ترک شدن.

همیشه انقدر دور، که وقتی میرن با یه لبخند و خداحافظی بدرقشون کنم، نه اشک و گریه.

اما تو!

حتی نمیتونم باور کنم انقدر راحت تمام مرزهای من رو شکوندی و طوری با لبخند قشنگت روبروم قرار گرفتی که من حتی فرصت نکنم بترسم یا عصبانی بشم.

فکر میکنم خیلی دوستت دارم، یا حتی فراتر.

چشمات، اون فرم قشنگ لبخند بامزت، موهای فرفری دوست داشتنیت..چیکار کردم که مال منی؟

اون توجهِ ناشیانه اما خالصت، تمام ستاره هایی که وسط شبای سخت، توی آسمون برام روشن میکنی.

همه ی اون عشق و محبتی که وجود منو ازش پر کردی..چیکار کردم؟!

این برای توعه عزیزدلم، برای تویی که همه چیزی درعین هیچ بودن.

برای تویی که دورترینی به من اما نزدیک..توی قلبم.

برای تو که اگر میتونستم ببوسمت حتی اهمیتی نمیدادم کجا و کی قراره نفسام بند بیاد.

برای تو..که وقتی نگاهت میکنم حس میکنم "اگر بابا نباشه میتونم بهش تکیه کنم"

دوست داشتنت خیلی برام دردناکه، ندیدنت، دور بودن ازت. همش منو آزار میده..

از اینکه ولم کنی و پرت شم توی یه اقیانوس پر از ترس هام میترسم..اما میخوام بهت اعتماد کنم و خودمو توی آغوشت رها کنم؛ چون اون دستا احساس امنیت میدن.

من؛ حتی الان که دارمت، میترسم که از دستت بدم

حتی الان که پیشمی..از روزی که نباشی میترسم.

از رفتنت، نبودنت، محو شدنت..

اما دوستت دارم..با تمام وجودم و با تک تک سلول های بدنم.

با همه ی عشقی که توی قلبم دارم..دوستت دارم

و من فکر میکنم که دوست داشتنت ارزششو داره که شبها با ترس نبودنت بخوابم..و روزها با ذوق پیامت از خواب بیدار شم.

چون آدم تا چیزی رو به دست نیاره..نمیترسه که از دستش بده. و به دست آوردن تو برای من تا به امروز

شیرین ترین تجربه ی تلخ زندگیمه

 

با یه عالمه عشق

روژی.