دوست؟ نمیدونم.

گاهی اوقات دوستام حس منفوریت زیادی بهم میدن، موجب میشن احساس اضافی و مضحک بودن بهم دست بده.
سخته که با این موضوع کنار بیام، با اینکه دیگه قرار نیست همه آدما دوستم داشته باشن..دیگه مثل دبستان و راهنمایی نیست که راحت ارتباط بگیرم.
سخته که کنار بیام حتی دوستای خودم که توی روم لبخند میزنن ممکنه پشتم حرفای خیلی داغونی بزنن.
من فقط غمگین میشم از این که دائما بخوام فکر کنم الان باید اینجا باشم یا نه، باید این حرفو بزنم یا نه، باید وجود داشته باشم یا نه.
بعضی مواقع هم با خودم میگم؛ اگه قراره پیش دوستات احساس امنیت نداشته باشی، اگه قراره حتی پیش دوستات خودت نباشی..اگه قراره دوستات بهت حس مزاحمت بدن، اصلا چرا باید باشن؟
مگه دوست همین نیست؟ مگه دوست خونه امن آدم نیست؟ جایی که آرامش به ترس و خشم چیره میشه نیست؟ پس چرا باید دائما پیش دوستام حس های منفی داشته باشم؟!
تا کی باید منتظر بشینم واسه روزی که به جای اینکه من برم سراغ اونا، اونا بیان سراغ من؟ تا کی باید به عقربه ساعت نگاه کنم تا زمانی که میتونم ببینمشون برسه..و بعد نگاه اونا باهام تلاقی پیدا کنه و از کنارم رد شن؟
دیگه نمیدونم مشکل کجاست، من فقط خستم..من فقط یکیو میخوام که پیشش خودم باشم، هم روژی باشم هم یه هیولای زشت.
من از دروغ گفتن، زور زدن، التماس کردن واسه دوست داشته شدن متنفرم..