من آدم پر سر و صداییم.
تقریبا مطمئنم روزی که بمیرم هرکسی که توی زندگیش بودم یه گوشه ای از من رو به یاد میاره، چیزی رو میبینه که منو یادش بندازه.
وقتایی که به مرگ فکر میکنم بیشتر از مردن از فراموش شدن میترسم..ازینکه حتی نزدیک ترین افرادم فراموش کنن که یه روزی بودم و چقدر هم پر شور بودم، فراموش کنن که نبودنم دردناکه.
همیشه تلاش میکنم بهترین ساید خودم رو نگه دارم که کسی با نفرت ازم یاد نکنه. که کسی نگه مرده ش بهتر از زندشه.
من؛ توی تمام دوره های زندگیم شیفته ی عشق بودم و هستم، حتی گاهی آرزو میکردم همراه با کسی که عاشقشم بمیرم.
خنده داره اگر بگم دوست داشتم حتی مرگم هم آرامش بخش باشه.
اما الان؛ برام مهم نیست که چجوری بمیرم.
که کجا یا با چه کسی، که جنازم چه شکلیه.
الان بیشتر مناظر یه لالایی آرومم..که کمکم کنه بخوابم.
پ ن : حس بدی داره که دلت قهوه بخواد و قهوه تموم شده باشه D":
پ ن 2 : اگر یه روزی بمیرم..چه چیزی توی من وجود داره که به یاد میارین؟
- 01/04/18
فعلا که زنده ای پس بیا به مردن فک نکنیمD: