تیمارستانی پر از صدای هراسان بیمارهایی که از دردِ از دست دادن میگریستند

الان دارم به این فکر میکنم که نکنه وبم تیمارستانی شده باشه ؟

در و دیوارش رو که نگاه میکنم حس میکنم توی یه تیمارستان نشستم، پست ها مریضاشن و کامنت دهندگانم متخصصینی هستن که بالای سر مریض ها ایستاده ن و دارن نظر میدن.

اکثرا حتی نظر هم نمیدن و با یه نگاه به مریض هام سری از روی تاسف تکون میدن و رد میشن تا برسن به مریض های یک تیمارستانه دیگه! 

بعضی اوقاتم یه دو سه قرونی پول میدن واسه خرید تجهیزات بیشتر و مریضه بی نوا رو میسپارن به امون خدا..

من هم، شاید کسی هستم که آدمای عادی رو تبدیل به مریض هایی با ذهن هایی مشوش میکنم و با کارهام صدای ناله و شیون اوناهارو به قدری بلند میکنم که گاهی دکتر ها از درد موجود در فضا از اتاق ها خارج میشن و تلاش میکنن هیچوقت بهشون برنگردن.

 

 امیدوارم منظوری که درتلاش بودم برسونم رو رسونده باشم، دوست دارم بهم بگین چی برداشت کردین، چون توی کلمه کلمه ش کنایه داره.

 

حس میکنم دوست دارم این وب یه تغییر بکنه اما نمیدونم چی، شاید اضافه کردن یه بخش یا همچین چیزی ؟ ایده ای دارین ؟!

 

 

به یاد مریض هایی که به دلیل بی توجهی های افراطی بر روی تخت های تماما سفیدشان جان دادند و یا از خجالت و شرم در اتاق هایی تماما پوشیده شده و تاریک حبس شدند~