آدما مسخره ن، خیلی مسخره.
می پرسن ولی دنبال جواب نمی گردن.
می خندن اما خوشحال نیستن.
آدما نفس میکشن..اما خیلی وقته که مردن.
درون آتیشِ تاریکِ وجودشون.
تو بدیای بی مفهومشون..ادما توی بد ذاتی خودشون ذوب شدن.
و این دنیای سوخته.. بد داره خفه م میکنه.
- پ ن : امروز با استرس یه چیز گفتم، خودشو انداخت روم و خندید..
خیلی قشنگ میخنده..چشماش جمع میشه و ماسکش کش میاد.
معمولا عادت داره وقتی میخنده خودشو بندازه روی یه چیزی..امروز اون چیز من بودم :>
تعداد مخاطبا نسبت به لایکا خیلی کمه..شرمنده اگه قلم دلنشینی ندارم.
لایکا نسبت به مخاطبا*
خل میزنم دیگه.
باشه ولی خیلی قشنگ مینویسی
(: کاش بشه فهموند که هرکی نگفت و نخند یعنی بی ادب نیس
•-•
حس اون لحظه‌ت رو میخوام :"))
ولی همین دروغ گفتن و بد بودن آدما زیبا نیست؟~
میدونی، شبیه اون تعریفی هستی که از واژه‌ی لاوسیک توی ذهنم دارم.
میشه نزدیک کسی نشی؟ نمیخوام آسیب ببینی :")
الانم دیر نیست براش، لطفا، بیشتر از این غرق نشو.
متوجهم. همشو تجربه کردم روژی.
مطمئنم که میتونی، کم نیار :")
تو دنیای فیکی زندگی کردن هم عذابیه
همش بخندی تا بهت نگن نمیخنده
باید هی حرف بزنی تا بهت نگن بی ادبه...
واضح بگم اینکه من خودم برا همین از جمع خوشم نمیاد (نه هر جمعی ولی درکل)