رویا..

برگ ها زمانی زرد میشدند که پاییز نبود

آسمان زمانی میگرفت که هوا بارانی نبود

خستگی های مفرطش ذره ذره روحش را نابود میکرد

و نمیدانست کنج اتاق رویا بافتن برای شادی چقدر میتواند زندگی را سخت تر کند

رویای آغوشی گرم تر از گرمای پتوهایی ک در شب های بارانی دور خود میپیچید

و بویی دلنشین تر از بوی قهوه ای که در زمستان ها خانه اش را میگرفت

و صدایی آرامش بخش تر از باریدن باران بر سقف خانه ی امنش

نمیدانست

شاید رویاها وحشتناک بودند نه زیبا

شاید هرگز نباید رویایی میبود، باید در تنهایی های خود با نور کم سوی شمعی معطر مینوشت

 از حقیقت! نه از رویا ;)