عزیزِ دست نیافتنی من!

عزیزِ دست نیافتنیِ من؛ نمی­دانی صدای خنده هایت چه هارمونی زیبایی با نوایِ غمناکِ ناقوسِ مرگِ درونِ وجودم دارد.

حضورت در دنیای هراسناک روحم مرا به تقلا وا می­دارد.. تقلا برای زنده ماندن، در کنار تو ماندن.

چشم هایت همچون آیینه است؛ آیینه ای که مرا رها از خشمِ جنون آمیزِ روانم به تصویر میکشد، و نفس هایت زندگیست.. نفس هایت بوی زندگی و صدای زنده ماندن می­دهند!

اما این حضورِ وهم انگیزت مرگ را در من به عصیان واداشته؛ ناآرامی و خشم بر تن بی جانِ احساساتم شلاقِ دوری می­زنند و غم و نومیدی بر بالینِ مادر رنج­مندشان می­گریند.

روحِ من، امنیت را در آغوشت یافته است و گریزی نیست از این حقیقتِ وحشتناک؛

مرگ دست های بی جان مرا بسته است و خشم تمامیِ حرف های عاشقانه ام را بلعیده است.

حال تو از من تنها دختری آشفته و گریان می­بینی!

انسانی بی اعتنا که به سان حیوانی درنده به تمامیتِ حضورت حمله ور می­شود.

تو نمی­دانی و نخواهی دانست حجم شوق و اشتیاق مرا برای به دست آوردنت و همین موجب می­شود که چشمان زیبایت دیگر به چشمان پوچم نورِ زندگی نبخشد.. و دستانت دیگر میلی برای در آغوش کشیدنم نداشته باشند و کاش می­دانستی چه مرگبار است برای دست هایم که میلِ در آغوش گرفتنت را با خود به گورستانِ وجودم ببرند.

جهانِ من سراسر رنگ است!

آبی به رنگ دریایی که عشقم را غرق کرده، سبز به رنگ تمامِ جنگل هایی که شوق من را در خود فرو خورده اند.. و قرمز!

قرمز به رنگ مرگِ من، قرمز به رنگ لب های تو و به رنگِ شمشیری که با خونِ قلبِ زخمی ام زینت بخشیده ای؛ و من.. به اندازه تک تک قطرات خون و اشک هایم، به اندازه تمامی فریادهایم می­پرستمت..