یاد بگیر

آسمون و زمین رو نگاه کن

وسعت دریا رو ببین

جنگل انبوه رو حس میکنی؟

میبینی؟ میبینی زیبایِ من؟

جهان انقدر بزرگه..

جهان انقدر زیباست

و تو درد می‌کشی، درد می‌کشی چون فکر میکنی لایقشی..چون نمیدونی که درد بی معنی ترین چیز در موجودیته این دنیاست.

تو درد میکشی چون هنوز قبول نکردی و نمیکنی که بهترین ها برای توعه

تو درد میکشی چون نمیفهمی تک تک راه هایی که جلوی پات میذارن..قراره زندگیتو هموار کنه..قرار نیست پیچیده ترش کنه!

یاد بگیر

یاد بگیر دریا رو ببینی، آسمونو لمس کنی..یاد بگیر هوا رو نفس بکشی

یاد بگیر عاشق باشی..یاد بگیر بخندی

یاد بگیر زنده باشی..و زندگی کنی.

 

 

پ ن : از سوی ناامید ترین دخترِ این شهر..ساعت سه و پنجاه و نه دقیقه ی شب. دوعه شهریور هزار و چهارصد و یک..توی تخت و کنار کلی دستمال کاغذی چروک..با قلبی له شده، مغزی خسته و سری دردمند.

 

پ ن : التیام دادن زخم ها سخته..اما زخمی شدن بی دلیل آسونه.