1402/05/31

مدرسه داره تموم میشه، فردا آخرین آزمونه.

همه رو خراب کردم.. بهونه‌ام موجهه؛ حداقل برای خودم.

تو تک تک شیارهای مغزم، تار و پود روانم

همه جای وجودم یه تیکه از تو داره روحمو میبلعه.

دلم برات تنگ شده..

هنوز باورم نشده، که دیگه نیستی.

عمو..یادمه همیشه عاشق این بودی که چقدر ادبیاتو دوست دارم، میگفتی خیلی مفیده..میگفتی مطمئنی یه روز من نویسنده میشم.

عمو روحم داره متلاشی میشه..حتی نمیتونم بنویسم...

می‌دونستی شعری که روی مزار قشنگت گذاشتن رو من انتخاب کردم؟ می‌دونی چقدر به خودم میبالم که لایقش بودم؟!

عمو.. کاش بودی تا بتونم یه بار، فقط یه بار دیگه بشینم کنارت.

تا فقط یه بارِ دیگه.. بپرسی کلاس چندمم.

بعد تهش بگی، مطمئنم موفق میشی، از اینجا می‌ری همه‌ی ماروهم میبری.

عمو موفق نمیشم، قرار بود من ازینجا برم..چرا تو رفتی؟! 

چرا رفتی انقدر دور؟!

کاش من جات بودم..کاش من می‌مردم، بعد عشق می‌شدم؛ می‌رفتم تو قلب مهربونت.

عمو الان واسه من رنج شدی، غم شدی، شدی مرگ..شدی زنده مردن

دارم تجزیه می‌شم عمو..به مولکول های خیلی ریزی از دلتنگی.

چرا رفتی؟!

عمو 🖤

اون روز که توی پستم نوشتم حال عموم خوب نیست، ابدا فکر نمیکردم یه روزی همچین متنی منتشر کنم..

تو تصوراتم در نهایت شرایط یکم سخت تر میشد.

اما نه انقدر سخت :)))

چند هفته میگذره، و من هنوز نمیتونم باور کنم چرا و چطور همچین بلایی ممکن بود سرم بیاد‌.

دقیقا ۴ روز بعد از اون پست لعنتی، بهم گفتن دیگه هیچوقت قرار نیست عمویی داشته باشم که هربار میبینتم با تمام نیروی توی بازوهاش منو تو بغلش بچلونه.

۴ روز بعدش بهم گفتن عمو رفته..

گفتن پسربچه ی کوچولوشو ول کرده، مارو ول کرده.

و من هربار که به رفتنش فکر میکنم احساس میکنم بی‌کَس ترین آدم این کُره‌ی خاکیم.

عمو، دلم خیلی برات تنگ شده.

حتی یک شب هم نیست که با خاطراتت گریه نکنم..حتی یک شب هم نیست که فراموشت کنم، و هیچوقت از یاد من نمیری.

تا ابد توی قلب و مغز من هستی..تا ابد با خاطراتت جون میدم 

و پرنور ترین ستاره ی خاطراتم..می‌مونی. چون می‌دونم همون طور که وقتی بچه بودم برای دلداری دادن بهم می‌گفتی آدمایی که می‌میرن میرن توی آسمونا و مراقبمونن..رفتی تو آسمونا، و شدی قطبی ترین ستاره‌ی آسمونم🖤🥀